Historie

“Een trotsch bezit voor Wervershoof”. Zo luidde de kop van de Hoornse Courant toen op 3 mei 1940 de ingebruikname van 'Het Raadhuis' met de aangebouwde veldwachterswoning een feit werd. Het oude raadhuis werd eerder door een journalist getypeerd als een vervallen boerenwoning en een sta-in-de-weg op de drukke hoek.

Ir. Alphons Siebens heeft destijds het Raadhuis ontworpen, nadat een zevental andere schetsen eerder werd afgewezen. Het ontwerp is kenmerkend voor de Delftse School en sluit aan bij de Middeleeuwse bouwtraditie, hetgeen o.a. tot uitdrukking komt in het gemetselde bordes en het gebruik van tufsteen op de balustrade. Bijzonder is het vele smeedwerk in het interieur met de gebrandschilderde ramen. De laatste werden door allerlei giften van burgers en leveranciers gefinancierd, waarbij burgemeester Raat zich sterk inzette voor de fondsenwerving hiervoor. Hij hield zich vervolgens ook nadrukkelijk bezig met de voorstellingen op die ramen, waarbij o.a. een afbeelding van St. Werenfried in de voorgevel opgenomen diende te worden.

Op 8 mei 1939 vindt de aanbesteding plaats met maar liefst 20 aannemers als inschrijvers. De gebroeders Johannes en Simon Botman komen als laagste inschrijvers uit de bus en bouwen het Raadhuis met woning voor een bedrag van 28.986  gulden.
Het werd achter het bestaande gemeentehuis opgetrokken, maar niet nadat er een uitvoerige en merkwaardige bezwaarprocedure met  de buren van de stolpboerderij moest worden doorlopen en afgerond.

Op 21 maart 1940 vindt de eerste vergadering van het college in het nieuwe gebouw plaats, maar zoals in die tijd gewoon was werd het gebouw niet eerder officieel in gebruik genomen dan nadat het door de pastoor was ingewijd. Dat gebeurde op 3 mei 1940. Door het uitbreken van de oorlog kort daarna is het echter nooit tot een officiële opening gekomen.

In latere jaren is 'Het Raadhuis' nog enkele keren verbouwd of uitgebouwd, maar gelukkig is het gebouw op cruciale onderdelen in tact gebleven. In december 1996 plaatste de provincie het bijzondere gebouw op de provinciale monumentenlijst en inmiddels is het grotendeels beschikbaar voor onze Stichting.

Een uitgebreid en interessant historisch overzicht vindt U in uitgave 3 van de Skriemer uit 1999.